az önce inanılmaz bir şey oldu! önce avuçlarım yandı böyle içten içten, hemen ardından parmaklarımın uçlarına monteli iplerim koptu! allahım n. yapacağım şimdi ben?! demek güvende hissettiriyormuş bunlar, çok acayip! böyle pıt pıt kopuverdiler ikişer üçer. şimdi öyle havada duruyorlar. çok şaşkınım...
bunları n. yanıma koyacağımı bilemiyorum şu an! n. garip değil mi? oysa benim bunlar ve onları düşünmeden bile hareket ettirebilirim... ama farklılar işte şimdi, o yüzden ilk anda n. yapacağımı bilemiyorum. kollarımı kavuşturayım... mmm... mmm... e sıkıcı bu da ve şu anki ruh halime göre fazla durağan bir pozisyon. böyle durmak istemiyorum. açtım kollarımı. belime koyayım ellerimi... komiğim ben. süper güçlerim var duruşu bu. ya tamam, hep bedene yönelik düşünüyorum... halbuki ellerim özgür şimdi! yüzümde tutayım, böyle çenemde filan, hımmm duruşu... ya da iki elimin arasına yerleştireyim yüzümü. ama işte hep bedenim de devreye giriyor. oysa ben özgür kalan ellerimle şimdi n. yapabileceğimi kestirmeye çalışıyorum. hani bağımsızlar ya artık... bakayım bu arada, parmak uçlarım kanıyor mu? bir hasar yok, pürüzsüzler. manikür zamanım gelmiş yalnız! ben seviyorum ellerimi. böyle küçücükler aslında. ellerimi birbirine kavuşturduğumda çok küçük geliyor kendime bile. şefkat uyandırır cinsten. sahi, küçük olan şeyler hep böyle hissettirir değil mi? ya yine hedefimi şaştım! evet... ellerim... özgürler. ipsiz. şöyle arp çalabilseydim keşke. onlar tellerin üzerinden gezerken kulağımdan geçen tınıların tüm vücudumu kaplamasını adım adım duysaydım mesela. her tınıda beni n.relere taşırdı kimbilir? hay allah! ipler kopmasa mıydı demeye başladım şu an. şöyle yürüyeyim biraz bari. düşünmeden onları. amaaan, herhangi bir organım işte. lay lay... ceplerime koyayım evet. ya, ama artık ipleri yok! hiçbir şey olmamış gibi davranamıyorum bir türlü! içimde böyle kıpırtı var. arada ipler varmış gibi geliyor, ancak o zaman o anlık aklımdan çıkabiliyorlar. bir dakika! şaşkınlığım o kadar ağır bastı ki asıl soruyu sormayı atladım! n.den koptu bunlar? n.den şimdi?
bunları n. yanıma koyacağımı bilemiyorum şu an! n. garip değil mi? oysa benim bunlar ve onları düşünmeden bile hareket ettirebilirim... ama farklılar işte şimdi, o yüzden ilk anda n. yapacağımı bilemiyorum. kollarımı kavuşturayım... mmm... mmm... e sıkıcı bu da ve şu anki ruh halime göre fazla durağan bir pozisyon. böyle durmak istemiyorum. açtım kollarımı. belime koyayım ellerimi... komiğim ben. süper güçlerim var duruşu bu. ya tamam, hep bedene yönelik düşünüyorum... halbuki ellerim özgür şimdi! yüzümde tutayım, böyle çenemde filan, hımmm duruşu... ya da iki elimin arasına yerleştireyim yüzümü. ama işte hep bedenim de devreye giriyor. oysa ben özgür kalan ellerimle şimdi n. yapabileceğimi kestirmeye çalışıyorum. hani bağımsızlar ya artık... bakayım bu arada, parmak uçlarım kanıyor mu? bir hasar yok, pürüzsüzler. manikür zamanım gelmiş yalnız! ben seviyorum ellerimi. böyle küçücükler aslında. ellerimi birbirine kavuşturduğumda çok küçük geliyor kendime bile. şefkat uyandırır cinsten. sahi, küçük olan şeyler hep böyle hissettirir değil mi? ya yine hedefimi şaştım! evet... ellerim... özgürler. ipsiz. şöyle arp çalabilseydim keşke. onlar tellerin üzerinden gezerken kulağımdan geçen tınıların tüm vücudumu kaplamasını adım adım duysaydım mesela. her tınıda beni n.relere taşırdı kimbilir? hay allah! ipler kopmasa mıydı demeye başladım şu an. şöyle yürüyeyim biraz bari. düşünmeden onları. amaaan, herhangi bir organım işte. lay lay... ceplerime koyayım evet. ya, ama artık ipleri yok! hiçbir şey olmamış gibi davranamıyorum bir türlü! içimde böyle kıpırtı var. arada ipler varmış gibi geliyor, ancak o zaman o anlık aklımdan çıkabiliyorlar. bir dakika! şaşkınlığım o kadar ağır bastı ki asıl soruyu sormayı atladım! n.den koptu bunlar? n.den şimdi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder